وابستگی در رابطه، خوب یا بد

وابستگی عاطفی، احساس ارتباط و محبت نسبت به افرادی است که با آن‌ها رابطه نزدیکی دارید و یکی از نیازهای اساسی بشر محسوب می‌شود. وقتی با دیگران ارتباط نزدیکی داریم، یک واکنش احساسی مهم و طبیعی در ما به وجود می‌آید و وابستگی عاطفی به بقای ما کمک می‌کند. ارتباط با دیگران به خصوص در جوانی، هنگامی که ترسیده‌ایم، گرسنه‌ایم یا آسیب دیده‌ایم، برای حفظ امنیت ما اهمیت فراوانی دارد. بزرگسالان نیز مانند کودکان، در کنار کسانی که به آن‌ها اعتماد دارند، احساس امنیت می‌کنند و در صورت جدایی از کسانی که به آن‌ها وابستگی دارند، ممکن است احساس اضطراب و پریشانی کنند. وابستگی عاطفی می‌تواند نسبت به حیوانات، اشیا، مکان‌ها، عادات، باورها، تاریخ‌های خاص یا خاطرات ایجاد شود.

انواع سبک های وابستگی عاطفی چه هستند؟

وابستگی عاطفی شامل طیف وسیعی از تجربیات و واکنش‌های احساسی است. سبک وابستگی عاطفی می‌تواند نسبت به افراد مختلف در طول زندگی، متفاوت باشد. وابستگی عاطفی بر اساس گرایش ذاتی و تجربیات فرد در ارتباط با مراقبین اولیه، الگوی خاصی پیدا می‌کند که سبک دلبستگی شناخته می‌شود.

سبک دلبستگی ایمن چیست؟

افرادی با دلبستگی ایمن، می‌توانند به دیگران تکیه کنند و اجازه دهند که دیگران به آن‌ها نزدیک شوند. همچنین این افراد از اینکه دیگران به آن‌ها تکیه کنند و بتوانند بخشی از زندگی آن‌ها باشند لذت می‌برند. از طرفی، فردی با دلبستگی ایمن می‌تواند از دیگری جدا شود و این فاصله را تاب بیاورد و حتی از آن لذت ببرد و پس از بازگشت، دوباره با او احساس نزدیکی کند.

سبک دلبستگی اجتنابی چیست؟

در این سبک دلبستگی فرد از وابستگی به دیگران اجتناب کرده و با نزدیک شدن و صمیمیت با دیگران احساس راحتی نمی‌کند. افرادی با سبک دلبستگی اجتنابی نیاز شدیدی به اتکا به خود دارند. احساس وابستگی به دیگران باعث اضطراب در آن‌ها می‌شود. این افراد ممکن است فاصله خود را با سایرین حفظ کرده و حتی تلاش دیگران برای نزدیک شدن و صمیمیت را نادیده بگیرند. برآورده کردن نیاز امنیت و آسایش دیگران برای این افراد مشکل بوده و ممکن است با جدا شدن از دیگری، احساس آسودگی کنند.

سبک دلبستگی اضطرابی چیست؟

افرادی با سبک دلبستگی اضطرابی تمایل به ایجاد ارتباط‌های صمیمی فراوان دارند و وقتی به فرد مورد علاقه خود نزدیک نیستند دچار آسیب، ترس و عدم تعادل هیجانی می‌شوند. چنین افرادی ممکن است برای نزدیک شدن و صمیمیت به دیگران فشار بیاورند زیرا هرگونه جدایی برای آن‌ها احساسی مانند رها شدگی یا طرد شدن دارد. افرادی با سبک دلبستگی اضطرابی اغلب نگران این هستند که دوست داشتنی نباشند. آن‌ها بارها و بارها به دنبال اطمینان از خواستنی بودن خود هستند و بنابراین ممکن است افرادی متزلزل، ضعیف و نیازمند یا چسبنده به نظر برسند.

وقتی که فرد مورد علاقه آن‌ها دور است، دچار نشخوار فکری، احساس خشم و نا امیدی نسبت به او می‌شوند و با بازگشت او، اعتماد دوباره برای فردی که دلبستگی اضطرابی دارد، سخت خواهد بود. آن‌ها ممکن است همسر خود را آزمایش یا حتی تنبیه کنند، هرچند که مشتاق با او بودن هستند و احساس صمیمیت می‌کنند.

نشانه های وابستگی بیمارگونه چه هستند؟

اگر می‌خواهید بدانید سبک دلبستگی شما چه نوعی است می‌توانید به سوال‌های زیر پاسخ دهید:

• آیا الگو و سبک دلبستگی عاطفی شما، برایتان مؤثر هستند؟ آیا از روابط خود احساس رضایت دارید؟
• آیا سبک دلبستگی شما در شروع، شکل‌گیری و حفظ رابطه شما با دیگران مؤثر است؟
• می‌توانید از وجود افرادی که دوستشان دارید لذت ببرید؟ آیا آن‌ها از ارتباط با شما لذت می‌برند؟
• آیا به اندازه نیاز خود از فضای شخصی و صمیمت بهره‌مند هستید؟ می‌توانید نیاز دیگران را به صمیمیت و فضای شخصی تحمل کنید یا از آن لذت ببرید؟
• آیا می‌توانید آنچه را که نیاز دارید درخواست کنید؟ می‌توانید به نیازهای دیگران پاسخ دهید و آن‌ها را بپذیرید؟
• آیا توقع دارید دیگران مسئولیت احساسات شما را بر عهده بگیرند؟
• آیا در جستجوی عشق هستید اما هر وقت کسی به شما نزدیک می‌شود احساس خفگی کرده و رابطه را قطع می‌کنید؟
• آیا وقتی با کسی احساس تطابق و مشابهت می‌کنید، می‌توانید به او نزدیک شوید؟
• آیا یک ارتباط صمیمانه و مراقبت‌کننده می‌خواهید اما وقتی دیگران از شما دور می‌شوند، نسبت به آن‌ها شدیدا احساس نیاز و وابستگی می‌کنید؟
• آیا می‌خواهید همیشه در مورد روابط صحبت کنید یا ترجیح می‌دهید هرگز در مورد آن چیزی نگویید؟
• آیا از تعارض یا اختلاف نظر آسیب دیده‌اید؟
• آیا می‌توانید افرادی را که برای شما مناسب نیستند رها کنید؟

تله وابستگی چیست؟

تله وابستگی یا سبک دلبستگی ناسالم، مطمئناً نتایج منفی به دنبال خواهد داشت. به عنوان مثال افرادی که مبتلا به تله وابستگی هستند، به دلیل عدم توانایی در ایجاد و حفظ ارتباط مورد نظر خود، اغلب احساس تنهایی و ناامیدی می‌کنند و برخی از آن‌ها در روابط سمی باقی می‌مانند زیرا از تنهایی می‌ترسند. بنابراین اگر از صمیمیت می‌ترسید، ممکن است دچار مشکلاتی در سبک وابستگی باشید و حتی وقتی که ارتباط با دیگران باعث لذت و معنا بخشیدن به زندگی شما می‌شود، به خودتان اجازه تکیه کردن به آن‌ها را ندهید.

راه رهایی از وابستگی عاطفی چیست؟

سیستم دلبستگی و دلیل وابستگی ریشه در سازوکارهای بقا دارند. با این حال، می‌توانید یاد بگیرید که در شرایط خاص به این سیستم اعتماد کنید یا در غیر این صورت متفاوت عمل کنید. اصلاح سبک دلبستگی باعث می‌شود با خواسته‌ها، افکار، احساسات و رفتارهای خود کنار بیایید، ارتباطات بین فردی مورد نظر خود را شکل دهید و همچنین به انتخاب عاقلانه روابط و ایجاد ارتباطات بلند مدت برسید. مراجعه به یک روان‌درمانگر دلسوز و متبحر به شما کمک می‌کند تا بفهمید چرا در روابط خود طبق الگوهای خاصی عمل می‌کنید و انتخاب‌های خاصی دارید.

روان درمانی همچنین در یادگیری مهارت‌های بین فردی جدید کمک کننده است. گروه درمانی نیز روشی بسیار مؤثر برای کشف و کار بر روی وابستگی عاطفی محسوب می‌شود. در گروه، سبک ارتباطی به طور طبیعی بروز پیدا می‌کند و  از این طریق می‌توانید درک خود را از نحوه تأثیرگذاری بر دیگران و نحوه تأثیر آن‌ها بر خودتان را افزایش دهید. اگر در مورد چگونگی سبک وابستگی عاطفی خود تردید دارید، می‌توانید با خانواده و دوستان خود درباره احساستان نسبت به صمیمیت و روابط نزدیک صحبت کنید. می‌توانید از آن‌ها بپرسید آیا با تکیه کردن به شما احساس راحتی دارند؟ آیا احساس می‌کنند به آن‌ها اعتماد دارید؟ چگونه اختلاف نظر یا درگیری با آن‌ها را مدیریت می‌کنید؟ وقتی آن‌ها یا شما نیاز به فضای شخصی و فاصله گرفتن از یکدیگر دارید، شرایط چگونه است؟ پاسخ آن‌ها به این سوالات می‌تواند به شما کمک کند تا بدانید آیا لازم است در مورد سبک وابستگی خود بررسی دقیق‌تری داشته باشید یا خیر.

منبع: Verywellmind

وقتی در مورد عشق و هوس صحبت می‌شود اکثر مردم لااقل یکی از این دو حس را تجربه کرده‌اند. اگر می‌خواهید بدانید رابطه‌ای که دارید از سر عشق است یا هوس و اگر می‌خواهید تفاوت بین عشق و هوس را تشخیص دهید، در این مقاله نکات مهمی در مورد عشق و هوس عنوان می‌کنیم.

هوس یا شهوت چیست؟

شهوت یک احساس بیولوژیکی کاملاً طبیعی است و با عشق بسیار تفاوت دارد. شهوت یا هوس صرفاً حس خواستن تماس جنسی است. این احساس تا حد زیادی خودخواهانه است و در آن خیلی کم به خوشامد طرف مقابل توجه می‌شود. اینکه نسبت به کسی احساس شهوت داشته باشید، به این معنا نیست که او را دوست ندارید یا نمی‌توانید او را دوست داشته باشید. ازآنجاکه هوس یا شهوت نشان‌دهنده‌ی جذابیت فیزیکی و میل جنسی است، ممکن است احساس شهوت را در چهارچوب یک رابطه یا خارج از آن تجربه کنید. درواقع وقتی مردم از عشق در نگاه اول نام می‌برند، بیشتر در مورد هوس صحبت می‌کنند. شما مطمئناً می‌توانید برای افرادی که نمی‌شناسید جاذبه‌ی اولیه داشته باشید. گاهی این جاذبه فوراً و به‌محض دیدن یک نفر ایجاد می‌شود و گاهی مدت‌ها پس از رابطه به وجود می‌آید.

شیفتگی مرحله‌ای بین هوس و عشق

به‌غیراز احساسات هوس و عشق، شیفتگی نیز وجود دارد که در اوایل رابطه ایجاد می‌شود. در مرحله‌ی شیفتگی درک سطحی از طرف مقابل داریم و تمایل داریم او را کامل و ایدئال بدانیم. شیفتگی می‌تواند دو نفر را به هم نزدیک کند؛ اما به‌ندرت افراد را در کنار هم نگه می‌دارد. اساساً، شیفتگی مرحله‌ای بین هوس و عشق است که اکثر مردم قبل از شروع زندگی و درک حقایق سخت، آن را به‌عنوان مرحله‌ی سرگرم‌کننده‌ی رابطه تجربه می‌کنند.

تفاوت عشق و هوس در چیست؟

روانشناسان مدت‌هاست که روش‌های مختلفی را برای اندازه‌گیری و تعریف عشق بامطالعه زوج‌هایی با پیشینه‌های مختلف، سبک‌های دل‌بستگی متفاوت و بررسی سایر ویژگی‌های شخصی، امتحان کرده‌اند. برخی روانشناسان معتقدند که عشق از سه جز تشکیل شده است: دل‌بستگی، مراقبت و صمیمیت.  به زبان ساده، این سه کلمه به معنای خواستن یا نیاز به بودن باکسی، مراقبت از خوشبختی او و به اشتراک گذاشتن افکار و نگرانی‌های شخصی با او است. درواقع عشق زمانی رخ می‌دهد که در یک رابطه مراقبت و درک متقابل وجود داشته باشد. در عشق، دو نفر بر تقویت رفاه یکدیگر و پرورش رابطه تمرکز می‌کنند و این یکی از تفاوت‌های اساسی عشق و هوس است. عشق می‌تواند کمتر از هوس یا شیفتگی هیجان‌انگیز باشد، اما معمولاً دوام بیشتری دارد.

عشق به‌اندازه‌ی شیفتگی ازنظر احساسی بالا نیست. متأسفانه، این فقدان اوج عاطفی می‌تواند برای برخی افراد مخصوصاً در روابط طولانی‌مدت سخت باشد. به‌عبارت‌دیگر، ممکن است شما احساس کنید کمتر از گذشته به‌طرف مقابل تمایل دارید یا احساس کنید شور و شوق در رابطه‌ی شما وجود ندارد. بااین‌حال، این امر یک روند طبیعی است و شما به‌مرور در رابطه راحت‌تر و آرام‌تر می‌شوید. عشق شدید نیز مانند شیفتگی در اوایل رابطه وجود دارد و کم‌کم تبدیل به صمیمیت بیشتر می‌شود. در هر رابطه‌ای، میل جنسی در دوران مختلف ممکن است افزایش یا کاهش یابد. درحالی‌که شیفتگی کاهش می‌یابد و عشق صادقانه و واقع‌بینانه و تمایل به مراقبت از طرف مقابل جایگزین آن می‌شود.

آیا می‌توانید هم‌زمان عشق و هوس را احساس کنید؟

ممکن است نتوانید شهوت و احساس جنسی را پرورش دهید؛ اما می‌توانید در رابطه صمیمیت ایجاد کنید. ازآنجاکه میل جنسی شدید در روابط طولانی‌مدت فروکش می‌کند، تمرکز بر پویا نگه داشتن رابطه از راه‌های دیگر بسیار مهم است. برای انجام این کار، مهم است که برای خودتان به‌عنوان یک زوج وقت بگذارید. شروع روابط به این دلیل سرگرم‌کننده و هیجان‌انگیز است که شما با اطلاعات جدیدی در مورد یک شخص آشنا می‌شوید. درحالی‌که ممکن است در رابطه‌ی طولانی‌مدت با حقایق جدیدی در مورد شریک زندگی خود روبه‌رو نشوید؛ اما می‌توانید مرتباً سطح عمیق‌تری از صمیمیت را احساس کرده و آن را پرورش دهید. هدف این است که همچنان باز و صادق باشید تا ارتباط خود را بر اساس اعتماد بسازید. زمانی که سعی می‌کنید ارتباط خود را با فردی عمیق‌تر کنید هیجان جدیدی ایجاد می‌شود و مطمئناً به چیزی ماندگارتر منجر می‌شود. تفاوت عشق و هوس در میزان صمیمیت و تمایل به مراقبت از دیگری است.

چگونه احساس عشق و هوس را به کسی نشان دهیم؟

اگر در موقعیتی هستید که می‌خواهید به کسی بگویید که عاشق او هستید و شرایط رابطه و زمان مناسبی است، حتماً این کار را انجام دهید. درحالی‌که ترس از نه شنیدن و یا طرد شدن ممکن است مانع شما برای این کار شود؛ اما باید بدانید ابراز احساسات تنها راهی است که می‌توانید توسط آن از پاسخ طرف مقابل آگاه شوید. اگر می‌خواهید در مورد احساس و تمایل جنسی با کسی صحبت کنید، صداقت را در اولویت قرار دهید. وقتی به شخص گفتید که نسبت به او تمایل جنسی دارید، منتظر اعلام رضایت او بمانید. اگر در رابطه هستید و احساس می‌کنید نسبت به فرد دیگری تمایل جنسی یا عاطفی دارید بهتر است صادقانه این مسئله را با طرف مقابل خود در میان بگذارید تا اگر قرار است در این راستا تصمیماتی گرفته شود او نیز حق انتخاب داشته باشد.

تفاوت بین عشق و هوس و راه‌های برخورد با آن

درحالی‌که احساس هوس و عشق می‌توانند باعث ایجاد استرس شوند، مهم است که به یاد داشته باشید که این احساسات طبیعی هستند، ممکن است این احساسات برای هر فردی پیش بیایند و همه در حال یادگیری نحوه‌ی کنترل و ابراز این احساسات هستند. گاهی اوقات آسان نیست که به کسی بگویید واقعاً چه احساسی نسبت به او دارید؛ اما سعی کنید صداقت را در اولویت قرار دهید، حتی اگر بیشتر احساس می‌کنید ازنظر جسمی به کسی جذب شده‌اید. همچنین بدانید اشکالی ندارد اگر در اوایل ارتباطتان خیلی شور و هیجان ندارید و شیفتگی را تجربه نمی‌کنید. رسیدن به نقطه‌ی عشق نیاز به تلاش دارد. برای رسیدن به مرحله‌ی عشق، باید وقت بگذارید تا با کسی ارتباط برقرار کنید و او را بشناسید. برای رسیدن به سطوح عمیق‌تر صمیمیت عجله نکنید. همان‌طور که گفتیم تفاوت عشق و هوس در این است که هوس یک تمایل شدید برای برقراری رابطه‌ی جنسی است و عشق نیاز به صمیمیت، مراقبت و دوست داشته شدن است.

منبع: Verywellmind

وقتی به شما ظلم شده و صدمه دیده‌اید، طبیعی است که بخواهید از شخصی که به شما آسیب‌زده انتقام بگیرید. شاید شما به یک راه برای بهترین انتقام فکر کنید، بخواهید آن شخص را برنجانید یا به‌شدت دنبال پیگیری اقدامات قانونی باشید. در ظاهر به نظر می‌رسد ایده‌ی انتقام گرفتن از دیگران راضی‌کننده باشد و به تمام شدن و فراموش کردن اشتباهات گذشته کمک کند. انتقام گرفتن ممکن است برای مدتی منطقی به نظر برسد و بتواند به شما احساس حقانیت بدهد؛ اما گاهی افراد به‌شدت در افکار مربوط به انتقام گرفتن از دیگران غرق می‌شوند و امید دارند که انتقام گرفتن به آن‌ها کمک کند تا احساس بهتری داشته باشند. بااین‌حال انتقام‌جویی آن‌قدرها که فکر می‌کنید باعث به وجود آمدن حس مثبت و آرامش در شما نمی‌شود. فکر کردن به انتقام شما را عصبانی‌تر کرده، ادراکات شما را محدود می‌کند و قضاوت شما را به خطر می‌اندازد. افکار انتقام‌جویانه ذهن شما را پر از افکار سمی می‌کند و افکار مثبت و شادی شما را از بین می‌برد. انتقام ممکن است راهی برای آزاد شدن از خشم به نظر برسد اما درواقع یک دام است که شما را بیشتر اسیر می‌کند. همچنین اگر تصمیم بگیرید به افکار انتقام‌جویانه‌ی خود عمل کنید، احتمالاً نتایج بدی در انتظار شما خواهد بود. نتیجه‌ی انتقام گرفتن می‌تواند به شکل تلافی طرف مقابل یا اقدامات قانونی علیه شما باشد. این نه‌تنها خطرناک است بلکه شما را بیشتر درگیر رابطه‌ی منفی با طرف مقابلتان می‌کند. انتقام گرفتن از دیگران ممکن است راهی برای رسیدن به عدالت و آزادی به نظر برسد اما درواقع درد و رنج را طولانی می‌کند.

آیا انتقام گرفتن کار درستی است؟

شما حق دارید در مورد اشتباهی که در حقتان صورت گرفته است عصبانی شوید. شما کاملاً مستحق عدالت برای چیزی هستید که بسیار اشتباه و ناعادلانه بوده است. درعین‌حال، شما حق دارید فارغ از گذشته‌ای که باعث آسیب دیدن شما شده است شاد باشید. هر بار که اتفاقی را که برایتان افتاده است برای خودتان یادآوری کرده و به انتقام گرفتن فکر می‌کنید، خاطرات دوباره زنده شده و دوباره در ناراحتی‌های گذشته غرق می‌شوید. به‌جای صرف انرژی برای پیدا کردن راه‌های انتقام گرفتن از دیگران، سعی کنید شکل عدالت بالاتری را بپذیرید و زمانی که آمادگی داشتید از دردهای گذشته جدا شوید. این‌که عدالت بالاتری را بپذیرید به این معنی است که بپذیرید به نحوی، درجایی، به صورتی طبیعی برای کسانی که ظلم می‌کنند پیامدهایی رخ می‌دهد. درواقع لازم نیست شما انتقام بگیرید زیرا مجرمان پیامدهای کارهای منفی خود را خواهند دید. بهترین انتقام بی‌تفاوتی است. اگر کسی که به شما ظلم کرده احساس گناه کند؛ زیرا می‌داند چه اشتباهی در حق شما انجام داده است، همین احساس گناه و عذاب وجدان برای آن‌ها عوارض بسیار ناخوشایندی خواهد داشت و سنگینی آن را همیشه احساس می‌کنند. اگر احساس گناه نکنند و به روش خود ادامه دهند، اشتباهات مداوم برای آن‌ها عواقبی در پی خواهد داشت. درنهایت، ما از این جهان عبور می‌کنیم و شاید عدالت معنوی یا کارما وجود داشته باشد، جایی که رفتارهای مردم راهی برای بازگشت به آن‌ها پیدا می‌کند.

چگونه از خشم و فکر کردن به انتقام گرفتن رها شویم؟

مرحله‌ی بعدی عصبانی شدن از عصبانیت است. این اتفاق زمانی می‌افتد که متوجه می‌شوید عصبانیت و افکار انتقام‌جویانه فضای زیادی از فکر و زندگی ارزشمند شما را اشغال می‌کند و احتمالاً از این بابت احساس خستگی می‌کنید. هدف شما به جای پیدا کردن راه‌های انتقام باید رها شدن از قید این شرایط باشد. ما نمی‌توانیم گذشته را تغییر بدهیم. هر چقدر هم که وحشتناک باشد نمی‌توان آن را عوض کرد. رسیدن به پذیرش ممکن است یک روند غمناک باشد که دردهای زیادی برای شما به همراه داشته باشد، اما درنهایت وقتی شما به پذیرش آنچه که هست برسید از تمرکز بر گذشته و فکر انتقام گرفتن رها می‌شوید. در این زمان متوجه می‌شوید گذشته دیگر قدرتی برای کنترل شما و آینده ندارد.

برای درک این موضوع به مثالی که در ادامه می‌آوریم توجه کنید. تصور کنید که با ماشین خود رانندگی می‌کنید و روی آینه عقب متمرکز شده‌اید. توجه شما به جای جلو به پشت سرتان است. چقدر خوب می‌توانید به جلو رانندگی کنید؟ احتمالاً خیلی خوب نمی‌توانید به جلو برانید. وقتی به بی‌عدالتی و انتقام گرفتن فکر می‌کنید، این چنین است. شما بر گذشته تمرکز می‌کنید. برای اینکه بتوانید به جلو حرکت کنید باید توجه خود را به آنچه در پیش است متمرکز کنید. این به معنی منفعل بودن نیست. اگر احساس امنیت می‌کنید تا اشتباهی که در حقتان رخ داده است را گزارش دهید، می‌توانید این کار را بکنید. اگر می‌خواهید به حمایت از دیگران بپردازید یا می‌خواهید به دیگران کمک کنید، این‌ها راه‌های عالی برای هدایت اشتیاق شما جهت ایجاد تغییر است. مانع اصلی که باعث می‌شود شما به آرامش نرسید ادامه دادن گذشته با یادآوری مداوم آن و فکر برای انتقام گرفتن است. با پذیرش اینکه اتفاقی که برای شما افتاده است اشتباه بوده ولی اکنون شما می‌خواهید به زندگی‌تان ادامه دهید، می‌توانید به خودتان اجازه دهید افکار مربوط به گذشته را رها کرده و میل به انتقام را از بین ببرید.

تصور کنید ذهن شما در حال سوزاندن سیم‌های الکتریکی برای تقویت خاطرات گذشته است. به این فکر کنید که چقدر از انرژی شما برای فعال و زنده نگه‌داشتن گذشته و فکر انتقام گرفتن استفاده می‌شود. انتقام گرفتن فریبنده است. در ابتدا ممکن است احساس رضایت کنید و به شما احساس قدرت دهد؛ اما در حقیقت، این‌یک تخلیه ولتاژ فوق‌العاده بالا در سیستم شما است. اگر احساس خستگی یا افسردگی می‌کنید، ممکن است تا حدی به این دلیل باشد که فعال نگه‌داشتن این افکار و خاطرات انرژی زیادی می‌طلبد.

رها کردن خشم و فکر انتقام گرفتن، انتخابی است که به شما قدرت می‌دهد

این چیزی است که باعث می‌شود بر افکار منفی و خاطرات گذشته متمرکز نشویم. برای حفظ تمرکز خود نقاط مثبتی پیدا کرده و آن‌ها را دنبال کنید. رها کردن عصبانیت و انتقام انتخابی است که باعث می‌شود در زندگی احساس قدرتمند بودن کنید. تصور کنید که از بند افکار منفی در مورد گذشته و انتقام گرفتن رها شده‌اید و تمام انرژی که برای این افکار صرف می‌کنید اکنون در اختیار شماست تا به مسائل دلخواهتان رسیدگی کنید. وقتی عصبانیت و انتقام دیگر در رأس ذهن شما قرار ندارد، شما فضا دارید که در مورد آنچه می‌خواهید در زندگی خود ایجاد کنید فکر کنید.

منبع: Psychologytoday

زمانی که فردی را که دوست دارید انتخاب می‌کنید و تصمیم می‌گیرید ازدواج کنید، بسیار مشتاق هستید تا خانواده‌ی شما همسرتان را نیز مانند شما دوست داشته باشند و او را به‌عنوان عضوی از خانواده بپذیرند؛ اما این رابطه‌ی پیچیده‌ای است و گاهی می‌شنویم افرادی می‌گویند شوهرم با مادرم مشکل دارد و رابطه‌ی خوبی باهم ندارند. منبع اصلی عشق، علاقه و مراقبت شما از کودکی تا جوانی والدین شما بوده‌اند و زمانی که ازدواج می‌کنید ارتباط باهمسرتان تبدیل به این منبع شده و جایگزین ارتباط شما با والدینتان خواهد شد. گرچه ارتباط شما با پدر و مادرتان با ارتباطتان با همسرتان متفاوت است و هیچ‌کدام از دیگری بهتر یا بدتر نیستند، اما انتقال از یک رابطه به رابطه‌ی دیگر ممکن است دشوار باشد و می‌تواند باعث اختلاف شوهر و مادر و پدرتان باشد.

وقتی همه‌ی این افراد یکدیگر را دوست داشته باشند و بتوانند ارتباط درستی باهم برقرار کنند بسیار عالی است و همه از این موضوع سود می‌برند؛ اما چه اتفاقی می‌افتد اگر مادر و همسرتان یکدیگر را دوست نداشته باشند و به هم احترام نگذارند و این موضوع را به‌طور مداوم با شما در میان بگذارند؟ نیازی به گفتن نیست که این یک وضعیت بسیار دشوار و غم‌انگیز است. از بی‌تفاوتی و سردی گرفته تا درگیری‌های لفظی، این نوع برخورد دو نفری که عمیقاً دوستشان دارید می‌تواند باعث درد و رنج برای شما که در بین آن‌ها گیر افتاده‌اید شود. اگر شما نیز جزء افرادی هستید که بابت اینکه شوهر و مادرتان باهم مشکل دارند تحت‌فشار هستید، در ادامه روش‌هایی برای اینکه بتوانید از این شرایط عبور کنید به شما پیشنهاد می‌کنیم.

برای اینکه از اختلافات مادر و همسرتان آسیب نبینید، انتظارات خود را تعدیل کنید.

این واقعیت را بپذیرید که زندگی کامل نیست و افرادی که شما دوستشان دارید و برایتان مهم هستند نیز کامل نیستند. شاید این موضوع به نظر واضح و بدیهی باشد، اما برخی افراد انتظار دارند همه‌چیز در زندگی خوب پیش برود و کاملاً مطابق میل آن‌ها باشد. باید بتوانید این واقعیت را باور کنید و بپذیرید که ممکن است شما کسانی را دوست داشته باشید ولی آن‌ها یکدیگر را دوست نداشته باشند. گاهی این اتفاق می‌افتد که افرادی که مطمئن هستیم با یکدیگر کنار می‌آیند و می‌توانند ارتباط خوبی باهم ایجاد کنند، صرفاً به دلایل شخصی خودشان این کار را نمی‌کنند. دلایل مختلفی وجود دارد که ممکن است باعث اختلاف شوهر با مادر و پدر شده و موجب شود این افراد باهم کنار نیایند. ممکن است همسر شما دوست نداشته باشد وقت خود را صرف ارتباط با خانواده‌ی شما کند یا پدر و مادرتان نسبت به همسرتان احساس حسادت داشته باشند و از اینکه تمام توجه شما معطوف به اوست حس خوبی نداشته باشند. ممکن است پدر و مادر نگران این باشند که فرزندشان بیش‌ازاندازه تحت تأثیر همسرش قرار بگیرد. گاهی اوقات، آن‌ها فقط یکدیگر را دوست ندارند. در حقیقت، اگر شما نبودید آن‌ها هیچ ارتباطی با یکدیگر نداشتند. درواقع اختلافات همسرتان با خانواده‌ی شما ممکن است به هر دلیلی رخ دهد و بهتر است با پرسیدن مداوم این سؤال که چرا شوهرم با مادرم مشکل دارد خودتان را ناراحت نکنید و فقط آن را بپذیرید.

برای پیشگیری از بروز اختلافات جدی بین همسر و خانواده، از همان ابتدا نقش فعالی داشته باشید.

از همان ابتدا درباره‌ی هر یک با دیگری صریح صحبت کنید تا زمانی که همسر و مادرتان با یکدیگر ملاقات می‌کنند تا حدی آشنایی قبلی وجود داشته باشد. اگرچه ممکن است انتظار داشته باشید که افراد درنهایت بهترین رفتار خود را با یکدیگر داشته باشند، اما لزوماً این‌طور نیست و ممکن است اوضاع به آن خوبی که شما انتظار دارید پیش نرود. به یاد داشته باشید، ممکن است افراد از خانواده‌ها و فرهنگ‌های مختلف دیدگاه‌ها و نظرات مختلفی داشته باشند.

بحث در مورد این اختلاف‌نظرها قبل از ملاقات اولیه می‌تواند آن‌ها را برای داشتن دید بازتر و پذیرش یکدیگر آماده کند. آن‌ها را به برقراری ارتباط خوب و احترام به یکدیگر تشویق کنید. هر یک از طرفین را تشویق کنید تا در حفظ احترام و پذیرش یکدیگر تلاش کنند، حتی اگر یکدیگر را درک نکنند یا با یکدیگر توافق نداشته باشند. نکته‌ی اصلی این است که منتظر نمانید تا اتفاقات به‌خودی‌خود پیش بروند، خصوصاً وقتی می‌دانید ممکن است اختلاف همسر و مادر و پدرتان جدی شود. به یاد داشته باشید، نیازی نیست که آن‌ها لزوماً یکدیگر را دوست داشته باشند، اما باید تلاش کنند به خاطر شما و همچنین به خاطر هماهنگی و حفظ آرامش خانواده باهم کنار بیایند. اگر به‌جای اینکه همیشه از خود بپرسید چرا شوهرم با مادرم مشکل دارد، نقش فعالی در برقراری آرامش ایفا کنید می‌توانید از بروز برخی اختلاف‌های جدی خانوادگی پیشگیری کنید.

هنگام بروز اختلافات از اینکه بین مادر و همسرتان واسطه باشید خودداری کنید.

برای تعین حدومرزهای خودتان شاید لازم باشد ساعت‌های زیادی صرف گفت‌وگو با هر یک از آن‌های کنید. کاملاً روشن کنید که قصد ندارید در اختلاف‌نظر بین آن‌ها میانجیگری کنید یا دیدگاه‌های مختلف هر یک از آن‌ها را برای دیگری تفسیر کنید. اینکه مدام در دعوای شوهر با مادرتان نقش واسطه را بازی کنید نوعی سوءاستفاده از شماست و احتمالاً درنهایت این کار هیچ مشکلی را حل نمی‌کند. برای حل مشکلات، شوهر و مادرتان باید تمایل داشته باشند صادقانه باهم گفت‌وگو کنند و واسطه بودن شما نه‌تنها مشکلی را حل نمی‌کند بلکه باعث آسیب به خودتان می‌شود. اگر در این میان مسائل جدی وجود دارد سعی نکنید خودتان به‌تنهایی آن‌ها را حل کنید، برای حل موضوعات مهم مراجعه به روان‌درمانگر می‌تواند کمک‌کننده باشد. درنهایت لازم نیست شما در اختلاف شوهر و مادر دخالت کنید و باید این موضوع را به هردوی آن‌ها اعلام کنید.

مرزهای خود را در مورد اختلاف شوهر و مادرتان تعین کنید.

در مورد رفتارهایی که ازنظر شما قابل‌قبول و غیرقابل‌قبول هستند صحبت کرده و به‌طورجدی مرزهای خود را تعیین کنید. به‌صورت کلی همسر و مادر شما باید رفتاری متمدنانه و با احترام داشته باشند. علاوه بر این اگر هرکدام از آن‌ها اعتقاد دارند شما را خیلی دوست دارند، باید تلاش کنند تا شما را خوشحال کنند، درگیری را کنترل کرده و اضطراب و نگرانی شما را برطرف کنند. در اغلب موارد زمانی که شوهرتان با مادرتان مشکل دارد این موضوع موردتوجه قرار نمی‌گیرد و شما باید آن را به هرکدام از آن‌ها یادآوری کنید. برای مشاجرات و بحث‌های جدی حدومرز تعین کنید. مرزها ممکن است شامل محدود کردن بحث‌های تحریک‌آمیز باشد تا هر بار که دورهم جمع می‌شوید فقط فرصتی دیگر برای ابراز خشم و خصومت نباشد. به همین ترتیب، اجتماعات بزرگ‌تر خانوادگی زمانی است که باید آتش‌بس وجود داشته باشد تا سایر اعضای خانواده درگیر بحث یا مشاجره نشوند. محدودیت‌هایی را در مورد کودکان تعیین کنید تا مجبور نشوند در معرض درگیری، عدم‌تأیید و عصبانیت بین دو شخصی باشند که آن‌ها را بسیار دوست دارند.

به‌جای تمرکز بر اینکه چرا شوهرم با مادر مشکل دارد، با هر یک از آن‌ها جداگانه وقت بگذرانید.

بدیهی است که همه‌ی کارها لازم نیست به‌عنوان یک خانواده انجام شود، گاهی لازم است شما به‌تنهایی با خانواده‌ی خود وقت بگذرانید. همچنین می‌توانید اوقات خصوصی و راحت‌تری با همسرتان نیز داشته باشید. عدم‌تأیید و رضایت همسر از نیاز شما و تمایل به حضور در کنار خانواده فقط به این دلیل که والدین شما را دوست ندارد، هرگز دلیل کافی برای محدود کردن ارتباط شما با خانواده‌تان نیست. سعی کنید اوقات باکیفیتی را با پدر و مادر و سایر اعضای خانواده‌ی خود بگذرانید و به‌جای ناراحت شدن و فکر کردن به اینکه چرا شوهرم با مادرم مشکل دارد از اوقاتی که به‌تنهایی با آن‌ها سپری می‌کنید لذت ببرید.

درنهایت ممکن است همسر و خانواده‌ی شما باهم مشکلاتی داشته باشند و یکدیگر را دوست نداشته باشند؛ اما اگر می‌بینید همسرتان رفتارهایی می‌کند تا به هر بهانه‌ای شما را از خانواده، دوستان و جامعه دور نگه دارد و باعث منزوی شدن شما شده است یا بسیار کنترل‌گر و پرخاشگر است لازم است از یک مشاور برای حل کردن این مسائل کمک بگیرید.

منبع: Psycholgytoday

همه‌ی افراد هرازگاهی حس بی‌انگیزگی را تجربه می‌کنند. در چنین روزهایی ممکن است احساس خستگی و تحریک‌پذیری کنید و یا اینکه چیزهایی که معمولاً دوست دارید دیگر برای شما لذت‌بخش نباشند. ممکن است گاهی وقت‌ها که از خواب بیدار می‌شوید به خودتان بگویید هیچ کاری نمی‌توانم انجام دهم. تجربه‌ی گاه‌به‌گاه این احساس کاملاً طبیعی است. این امر ممکن است به این خاطر باشد که شما تحت‌فشار روانی بیشتری قرار دارید یا سعی دارید با چیزهای ناراحت‌کننده یا پراسترس در زندگی خود کنار بیایید. این احساسات موقتی بوده و معمولاً جدی نیستند. اینکه نتوانید هیچ کاری انجام دهید بعضی‌اوقات می‌تواند نشانه‌ی این باشند که شما نیاز دارید کمی استراحت کنید و به ذهن و بدن خود استراحت دهید. اگر این احساسات طولانی‌مدت باشند و شما هرروز به خودتان بگویید هیچ کاری نمی‌توانم بکنم، می‌تواند نشانه‌ی مسائل جدی‌تری مانند افسردگی یا نوع دیگری از اختلالات خلقی باشد. اگر روند کاهش علاقه به مسائلی که قبلاً دوست داشتید و احساس بی‌علاقگی به زندگی بیشتر از دو هفته طول کشید با یک مشاور صحبت کنید. اگر این احساسات موقتی به نظر می‌رسند، مواردی وجود دارد که می‌توانید برای اینکه احساس بهتری داشته باشید و انگیزه پیدا کنید انجام دهید.

وقتی هیچ کاری نمی‌توانید انجام دهید استراحت کنید

احساس اینکه نمی‌خواهید کاری انجام دهید می‌تواند نشانه‌ی استرس یا خستگی شما باشد. گاهی اوقات استراحت و صرف وقت برای مراقبت از خود بهترین کاری است که می‌توانید انجام دهید. یک روز را برای رسیدگی به سلامت روانتان در نظر بگیرید که در آن از خودتان برای انجام دادن هیچ کاری انتظاری نداشته باشید. در عوض، روی انجام کارهایی تمرکز کنید که به شما کمک می‌کند احساس راحتی داشته باشید. به خودتان اجازه دهید با یک پتو و کتاب موردعلاقه‌ی خود از یک چرت یا استراحت در اتاق لذت ببرید. نکته‌ی اصلی این است که این زمان را به استراحت و آرامش ذهن و بدن خود اختصاص دهید. زمانی که دارید به این فکر می‌کنید که هیچ کاری نمی‌توانم انجام دهم، برخی از مراقبت‌های شخصی نسبتاً ساده می‌توانند شما را در چارچوب ذهنی بهتری قرار دهند و انگیزه را به شما برگردانند. کارهایی مثل دوش گرفتن، انجام دادن حرکات کششی و نوشیدن نوشیدنی موردعلاقه‌تان می‌تواند کمک‌کننده باشد.

زمان‌هایی که هیچ کاری نمی‌توانید انجام دهید با خودتان مهربان باشید

مهرورزی نسبت به خود فقط شامل مهربانی با خود نیست بلکه همچنین درک این نکته است که تجربیات شما بخشی از انسان بودن شماست. داشتن حس عطوفت و ملاحظه نسبت به خود می‌تواند فواید مهمی در سلامت روان داشته باشد. تحقیقات نشان داده است که مهرورزی به خود می‌تواند به کاهش تأثیرات منفی استرس، کاهش احساس افسردگی و اضطراب کمک کند؛ بنابراین اگر یکی از روزهایی را سپری می‌کنید که واقعاً تمایلی به انجام کاری ندارید به‌جای اینکه از خود بپرسید چرا هیچ کاری نمی‌توانم انجام دهم، باکمی مهربانی با خود رفتار کنید. حستان را بپذیرید، خودتان را بپذیرید و به خود فضا و زمان کافی برای بهتر شدن بدهید.

اگر هیچ کاری نمی‌توانید انجام دهید، قدم بزنید

قدم زدن ترکیبی از ورزش و گذراندن اوقات در فضای باز است. ثابت شده است که ورزش هم در درمان و هم در پیشگیری از علائم افسردگی مؤثر است. یک مطالعه در سال ۲۰۱۹ نشان داده است که ارتباط با طبیعت باعث خلق‌وخوی بهتر، تعاملات اجتماعی مثبت‌تر و افزایش شادی می‌شود؛ بنابراین اگر با روحیه‌ی ضعیف و بی‌انگیزگی دست‌وپنجه نرم می‌کنید و فکر می‌کنید هیچ کاری نمی‌توانید انجام دهید پیاده‌روی در فضای باز می‌تواند کمک زیادی به شما کند.

به‌جای اینکه از خودتان بپرسید چرا هیچ کاری نمی‌توانم انجام دهم، با کسی حرف بزنید

وقتی مدام در ذهنتان می‌گویید هیچ کاری نمی‌توانم انجام دهم و خود را سرزنش می‌کنید، ارتباط با یک شخص دیگر می‌تواند یک روش عالی برای بیرون رفتن از این شرایط باشد. به این فکر کنید که چه کسی می‌تواند فرد خوبی برای پشتیبانی از شما در چنین روزهایی باشد. دوست دارید با کسی صحبت کنید که شما را درک کند و به حرف‌هایتان گوش دهد یا فردی که شما را به حرکت وادارد؟ با توجه به شرایط روحی که دارید در این مورد تصمیم بگیرید. اگر حال و هوای مناسبی برای معاشرت با دوستانتان را ندارید یا اگر دوستتان در دسترس نیست، گاهی فقط بیرون رفتن و حضور در جمع می‌تواند برایتان مفید باشد.

برای انجام دادن کاری برنامه‌ریزی کنید

حتی اگر در حال حاضر انگیزه‌ی کار کردن روی مسئله‌ای را ندارید، به این معنی نیست که نمی‌توانید برای آنچه ممکن است دوست داشته باشید در آینده انجام دهید برنامه‌ریزی کنید. تحقیقات نشان می‌دهد تصویرسازی ذهنی یا تجسم کارهایی که می‌خواهید انجام دهید، به افزایش انگیزه کمک می‌کند. اگر دارید فکر می‌کنید که هیچ کاری نمی‌توانم انجام دهم، انجام کارهایی مانند برنامه‌ریزی برای سفر یا برخی فعالیت‌های دیگر می‌تواند باعث شود که منتظر آن کار باشید و از آن هیجان‌زده شوید.

به‌جای تمرکز بر این فکر که هیچ کاری نمی‌توانم انجام دهم، انجام دادن یک کار کوچک را شروع کنید

وقتی نوبت به جمع‌کردن انرژی برای انجام کاری می‌رسد، شروع کار اغلب سخت‌ترین قسمت است؛ بنابراین اگر با بی‌حوصلگی و بی‌انگیزگی دست‌وپنجه نرم می‌کنید، انتخاب یک کار کوچک برای شروع می‌تواند به شما کمک کند. زمانی که دارید به این فکر می‌کنید که من هیچ کاری نمی‌توانم انجام دهم، به‌جای اینکه درگیر یک کوه وظیفه شوید که انرژی ذهنی یا جسمی لازم برای مقابله با آن را ندارید، یک کار کوچک که توان انجام آن را دارید انتخاب کرده سپس آن را انجام دهید. کارهای ساده‌ای که می‌توانید برای حل کردن آن‌ها تلاش کنید عبارت‌اند از:

• شستن ظرف‌ها
• مرتب کردن تخت خواب
• جواب دادن به یک ایمیل
• پرداخت قبض‌ها
• برنامه‌ریزی برای یک ملاقات

برای خودتان بنویسید چرا هیچ کاری نمی‌توانید انجام دهید

هنگامی‌که با احساسات منفی دست‌وپنجه نرم می‌کنید، نوشتن در مورد آن‌ها گاهی مفید خواهد بود. برخی تحقیقات نشان می‌دهد که نوشتن می‌تواند یک ابزار مفید برای سلامت روان باشد. صرف مقداری وقت برای نوشتن می‌تواند فرصتی عالی برای تأمل در آنچه احساس می‌کنید و جستجوی برخی از دلایل بروز این احساسات باشد.

وقتی نمی‌توانید هیچ کاری انجام دهید به علائم دیگر نیز توجه کنید

اگر هرروز به خود می‌گویید هیچ کاری نمی‌توانم انجام دهم و خلق‌وخوی منفی شما ادامه دارد و با علائم دیگری همراه است، ممکن است نشانه‌ی افسردگی باشد. برخی علائم دیگر که باید به آن‌ها توجه کنید عبارت‌اند از:

• تحریک‌پذیری
• تغییر در الگوی خواب
• تغییر در اشتها
• احساس ناامیدی
• احساس بی‌ارزشی
• ناراحتی مداوم

در این شرایط به روان‌پزشک یا مشاور خود مراجعه کنید. برای عبور از این دوران ممکن است نیاز به جلسات مشاوره، دارو و تغییر سبک زندگی یا ترکیبی از این روش‌ها باشد.

منبع: Verywellmind