اسکیزوفرنی که معادل فارسی آن «جنون جوانی» نامیده می‌شود، یک بیماری مزمن و جهانی است که سالانه حدود ۲۰ هزار نفر را درگیر می‌کند. سن ابتلا به این بیماری بین ۱۵ تا ۳۰ سالگی تعیین شده است. این بیماری بر افکار، رفتار و احساس فرد تأثیر میگذارد و مرز بین توهم و واقعیت را از بین می‌برد. این بیماری همچنین سبب پرخاشگری، عدم تمرکز، انزوا و از بین رفتن عاطفه در افراد مبتلا به آن می‌شود. اگرچه علت ابتلا به این بیماری هنوز به طور کامل مشخص نشده است، اما تحقیقات نشان می‌دهد که ارث و ژنتیک نقش مهمی در ابتلا به این بیماری دارد. علاوه بر آن حوادث ناخوشایند، تنش‌ها و استرس‌های شدید، مصرف ماری‌جوانا و ال‌اس‌دی از دیگر عوامل تأثیرگذار است.
نشانه‌های اسکیزوفرنی
نشانه‌های این بیماری شامل سه دسته کلی علایم مثبت، علایم منفی و علایم شناختی است. نشانه های مثبت شامل نشانه‌هایی است که می‌تواند در حواس پنج گانه بیمار بروز کند. به طور مثال بیمار صداهایی می‌شنود و یا چیزهایی می‌بیند که واقعیت ندارد. همچنین بیمار ممکن است دچار هذیان شده و تصور کند عده‌ای قصد جان وی را کرده و دچار بدبینی شود. نشانه های منفی شامل افسردگی، کاهش فعالیت، عدم انگیزه، کاهش عاطفه و گوشه‌گیری بیمار است. علایم شناختی مواردی نظیر اختلال در حافظه، عدم پردازش صحیح و تمرکز را در بر می‌گیرد.
تشخیص و درمان اسکیزوفرنی
تشخیص اسکیزوفرنی به راحتی انجام پذیر نیست و معمولا روان‌پزشک برای رسیدن به تشخیص، موارد و نشانه‌های بسیاری را در نظر می‌گیرد. درمان این بیماری غالبا با مصرف دارو و انجام جلسات مشاوره جهت رفتاردرمانی و شناخت درمانی انجام می‌شود. معمولا افراد مبتلا به این بیماری، بیماری خود را نمی‌پذیرند، در نتیجه آگاهی دادن به آن‌ها در خصوص بیماری‌شان بسیار حائز اهمیت است. در اغلب موارد علایم بیماری با مصرف دارو به طور کامل از بین می‌رود؛ در نتیجه نظارت بر نحوه صحیح مصرف دارو از اهمیت بسیاری برخوردار است. در بعضی موارد که بیمار در مراحل اولیه است و در نتیجه مصرف دارو پیشرفت‌های خوبی از خود نشان می‌دهد، ممکن است در صورت تشخیص پزشک، دیگر نیازی به مصرف دارو نباشد. در موارد اندکی نیز ممکن است بستری شدن بیمار پیشنهاد شود.